Yirmi Dörtlük Harabe

Yirmili yaşlarda hayat koşu bandında yürümek gibidir. Nereye varacağın belli değildir fakat sonu görünmeyen bu yolda sürekli adım atmanız beklenir. Yeni bir hamleniz yoksa düşersiniz. Oyunda kalmak her an tetikte olmayı ve güçlü durmayı gerektirir. Öyle ki yorulmak, bu oyunda başınıza gelebilecek en kötü şeydir. Fakat, ben yoruldum!
Kumdan surlarla çevrili, virane bir evim şimdi. Dört yanım sularla çevrili. Her an yok olup gidecekmişim ya da aslında hiç var olmamışım gibi…İçimde yaşanmışlıklardan arta kalan siyah beyaz film kareleri…Duvarlarımın boyaları soyulmuş, parkelerim gıcırdamaya yüz tutmuş. Kalbimin kapılarına kilitler vurulmuş; anahtarlar paspasın altında unutulmuş. Ne içerdekileri azat edebiliyor ne de yenilerine yer açabiliyorum. Anılar dolduruyor dört bir yanımı; nefessiz kalıyorum. Her bir odada bambaşka bir melodi çalınıyor kulağıma. Ve ben sadece kulaklarımı tıkıyorum.
Çocukluğum bahçede koşuşturuyor hala. Ben de çıkmak istiyorum yanına. Dibindeki koca çınarın gölgesinde uzun uzun konuşmak istiyorum onunla. Kapılarım kilitli ama…Uzaktan uzağa izlemekle yetiniyorum onu. İmreniyorum neşesine, masumiyetine, en çok da tertemiz, hiç darbe almamış yüreğine…İçeri alabilseydim onu; bütün odalarımı gezdirebilseydim karış karış…Yeter miydi onu tüm tehlikelerden korumaya? Olup bitecekleri bilse, şahitlik etse bu yirmilik harabeye, yine de geçer miydi aynı kapılardan? Yoksa ardına bakmadan kaçar mıydı fotoğraflardaki sahte yüzlerden, “bir varmış bir yokmuş”la başlayıp sonu mutsuz biten masal görünümlü hikayelerden?
Yolun sonu belirsiz. Çaresiz yürüyorum ve ne yazık ki rehbersiz…İşte, sevdiğim bir melodi daha çalınıyor kulağıma;

“Bir kulaç daha atsam karadayım,
Ben hiç böyle bir denize dalmadım;
Üzerimde pantolonum artı ayakkabılarım
Ha gayret!”

Açıyorum bu defa müziği son ses…
Dalgalar erişiyor nihayet, yıkıyor kumdan surlarımı,
Bekliyorum…Elbet sıra bana da gelecek;
HA GAYRET!

Sevgilerimle,

EDİ